Καλημέρα φίλες και φίλοι της Λέσχης. Στη χθεσινή μας συνάντηση επιλέξαμε το βιβλίο του μήνα. Είναι το βιβλίο του Χούλιο Κορτάσαρ με τίτλο «Όλες οι φωτιές η φωτιά» από τις εκδόσεις Όπερα και σε μετάφραση Αχιλλέα Κυριακίδη.Ο Κορτάσαρ, μαθητής του Μπόρχες, ξεπερνά το μεγάλο του δάσκαλο σε αφηγηματικό ταλέντο. Θεωρείται ιδρυτής της σχολής του "μαγικού ρεαλισμού". Στα οκτώ διηγήματα της συλλογής αυτής μας δίνει δείγματα της ικανότητάς του να περνά από τον ένα χώρο στον άλλο (Ο άλλος ουρανός), από τη μιαν εποχή στην άλλη (Όλες οι φωτιές η φωτιά), να περιγράφει την ανθρώπινη αλληλεγγύη (Η υγεία των αρρώστων), τον ηρωισμό μιας αποβίβασης (Η σύναξη), τις αισθηματικές και ψυχολογικές περιπέτειες μιας "πολιορκίας" σύγχρονου τύπου (Ο αυτοκινητόδρομος), τα πιο τρυφερά αισθήματα ανθρωπισμού και αγάπης (Η δεσποινίς Κόρα), τη σύντηξη φαντασίας και πραγματικότητας (Οδηγίες στον Τζων Χαγουελ). Αρκούν οκτώ διηγήματα για να μας πείσουν πόσο δίκαια κέρδισε ο Κορτάσαρ τη φήμη ενός από τους μεγαλύτερους πεζογράφους της λατινικής Αμερικής.

Η επόμενη συνάντησή μας θα γίνει στις 21 Απριλίου, στις 7,30 το βράδυ, στο Παλιό Ρολόι της Δράμας.

 Η συζήτηση για το βιβλίο του Γ. Κασαπίδη έγινε μέσα σε μια ωραία ατμόσφαιρα. Μας έλειπαν κάποια μέλη μας , τα περιμένουμε στην επόμενη συνάντηση, που θα γίνει στον ίδιο χώρο, στο καφέ Φάμπρικα, την Κυριακή 10 Μαρτίου, στις 7 το βράδυ.

 Το βιβλίο του μήνα είναι  το "Poor things - Χαμένα κορμιά", το μυθιστόρημα του Alasdair Gray που ενέπνευσε την πολυβραβευμένη, αριστουργηματική ταινία του Γιώργου Λάνθιμου. Μια ιστορία για την ουσία της αγάπης, την επιστημονική τόλμη, αλλά κυρίως για την αξία της ελευθερίας των επιλογών μας στη ζωή.

 «O φωτεινότερος φακός του κόσμου» ,

του Γιώργου Κασαπίδη,

είναι μια συλλογή 20 διηγημάτων, κυκλοφόρησε πρόσφατα και αύριο θα τη συζητήσουμε στη Λέσχη Ανάγνωσης Δράμας, στις 7 το βράδυ, στο καφέ Φάμπρικα

Διάβασα δυο φορές το βιβλίο γιατί ήθελα να ψηλαφίσω καλύτερα τα σημεία που μου ξέφευγαν. Αυτό κάνει ο Κασαπίδης σε αυτό του το πόνημα. Σε ξεγελάει με μια καθαρή και στρωτή γλώσσα και νομίζεις ότι αποτυπώνει αυτοβιογραφικά την καθημερινότητα και ότι η γραφή του είναι απλή. Μετά καταλαβαίνεις ότι πρέπει να ξαναδείς το κείμενο. Να κοιτάξεις εκεί που σου δείχνει. Να ψάξεις για να καταλάβεις καλύτερα.

Μου θύμισε αυτή η συλλογή έναν μεγάλο μας ποιητή, τον Νίκο Καββαδία γιατί κι εδώ υπάρχει συχνά το ονειρικό, η φυγή από την πραγματικότητα, η αλληγορία και η κατανόηση τόση ώστε να πεις ότι εδώ κάτι με αφορά, πρέπει να το ξαναδώ προσεκτικά.

Παράδειγμα οι 33 τριανταφυλλιές, στο διήγημα 33. Το μεράκι του ήρωα , που ομόρφαιναν και ευωδίαζαν μέσα κι έξω το σπίτι, αλλά , αν το έβλεπε κανείς από άλλη σκοπιά, η βάση τους ήταν ένα αγκαθωτό πλέγμα που μαζί με τα σύρματα της περίφραξης δεν τον άφηνε να ξεφύγει από εμμονές και την ηχηρή του μόνωση. Άλλωστε οι φυλακές , που μπορούμε αλλά δε θέλουμε να ξεφύγουμε, είναι οι πιο σκληρές. Άλλο παράδειγμα ο καθρέφτης του Μπόρχες, τα σπασμένα κομμάτια και τα είδωλα του νέου και του γερασμένου εαυτού.

Ο συγγραφέας παρατηρεί, δεν κρίνει, δικαιολογεί έμμεσα ακόμα και τους αρνητικούς του ήρωες , προβάλλει όμως από παντού η ανάγκη να σεβαστούμε τον όποιο άνθρωπο. Ακόμα και τον «αγαπητικό» στο εξαιρετικό ομότιτλο διήγημα του βιβλίου, που κακοποιεί, εκδίδει, προδίδει αλλά έχει και το βαρύ του ιστορικό .

Στην Δαγκωμένη κοτόπιτα, ο Χολάνι, ο αφρικανός βοηθός στο μαγαζί με τις πίτες, μας κλέβει την καρδιά με την κωμικοτραγική του αφήγηση σε σπασμένα ελληνικά και με τη φράση «Δεν ήθελα να μιλήσω άλλο για χώρα μου, μάνα μου μόνη να προσέχει όλους…». Τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν γύρω μας αθόρυβοι, σχεδόν κρυμμένοι κι ο Χολάνι , μας προκαλεί να τους δούμε με άλλα μάτια.

Το διήγημα Μάρκος Δράκος μου άφησε ζεστή στο μυαλό μου τη φράση που έλεγε ο περιθωριακός ήρωας για την ανήμπορη μάνα του που φρόντιζε δυο χρόνια μόνος. «Ντρεπόταν πολύ στην αρχή, αλλά και μετά…Γιαυτό δε θέλω να συμπεριφέρεται κανείς άσχημα σε ηλικιωμένους».

Στο τελευταίο διήγημα, ο παππούς Αβράχ, με την σοφία των παλιών λέει πως είναι αμαρτία να αφήνουμε τα ζώα νηστικά και τους ανθρώπους χωρίς συντροφιά . Ένας παππούς με μια ζωή γεμάτη περιπέτειες, αιχμαλωσίες αλλά και τραγούδι, που μας θυμίζει πόσο κάτω από την επιφάνεια των διηγημάτων της συλλογής κρύβεται το δικό μας θησαυροφυλάκιο αναμνήσεων , ανθρώπων και καταστάσεων που μας σημάδεψαν και όρισαν τη δική μας ιστορία αλλά και του τόπου.

Ο υπότιτλος «19+1 ιστορίες που δεν θα γίνουν σενάρια για ταινίες μικρού μήκους» (γιατί όχι ; Όλες οι ιστορίες ή σχεδόν όλες προσφέρονται με το παραπάνω) με έκανε να ψάχνω τη μια . Το Bachelor’s walk μου ταιριάζει περισσότερο για το +1 γιατί θυμίζει χαμηλή πτήση πάνω από το ιστορικό κέντρο του Δουβλίνου, τα μνημεία και τα ορειχάλκινα αγάλματα των καθημερινών ανθρώπων μιας άλλης εποχής, τις ιστορίες τους αλλά και τις ιστορίες των σημερινών ανθρώπων της πόλης. Ίσως όμως και όχι γιατί έχει πολλές κοινές αναφορές με τα άλλα διηγήματα . Οι άνθρωποι κι εδώ υποφέρουν γιατί είναι δύσκολο να τα βρουν μεταξύ τους κι όταν πια είναι αργά…. «είναι πάλι τύχη(πάντα υπάρχει παρακάτω) να έχεις έναν δικό σου χώρο να απελπίζεσαι ή να σκέφτεσαι πώς έπρεπε να έχεις δώσει περισσότερα πράγματα από όσα ήλπιζες να πάρεις , να ήξερες να φέρεσαι καλύτερα στους υφισταμένους σου, στις γάτες , στα αδέσποτα σκυλιά, σε κείνους που σερβίρουν με ευγένεια, στους άγνωστους περαστικούς, στη σύντροφό σου, στον ίδιο σου τον εαυτό και να έχεις πάντα κάτι που να μην έχει λήξει στο ψυγείο, να σου κόβει την πείνα, τη δίψα, την απραξία, την απογοήτευση….»

Κλείνοντας αυτό το σημείωμα θέλω να πω ότι «Ο φωτεινότερος φακός του κόσμου» είναι ένα βιβλίο για πολλές αναγνώσεις, που κάθε μια μας κάνει να καταλαβαίνουμε περισσότερο τους ήρωες των διηγημάτων και τα φορτία τους και έτσι να κάνουμε ελαφρότερα τα δικά μας φορτία. Είναι ένα βιβλίο, κάποτε σουρεαλιστικό, συχνά ονειρικό που μας θυμίζει όσα αξίζουν και συχνά, ανόητα ,χάνουμε.

                                            Βάγια Χριστοπούλου

Προβολή στατιστικών

Απήχηση δημοσίευσης 119

Όλες οι αντιδράσεις:

11Βιολέττα Στυλιανίδου, Evridiki Ef και 9 ακόμη

 Το βιβλίο του Φεβρουαρίου είναι η συλλογή διηγημάτων του φίλου και μέλους της ομάδας μας Γιώργου Κασαπίδη "Ο φωτεινότερος φακός του κόσμου". Το βιβλίο μόλις κυκλοφόρησε και τα πρώτα σχόλια είναι εξαιρετικά. Η συνάντηση θα γίνει στο καφέ Φάμπρικα, στο κέντρο της Δράμας, την Κυριακή 18 Φεβρουαρίου ,στις 7 το βράδυ.

 Η συνάντηση του Ιανουαρίου έγινε το βράδυ της Κυριακής με τη χαρά της συνάντησης των φίλων μας της ομάδας, με ανακοινώσεις για ωραίες δράσεις που έπονται και θα σας ενημερώνουμε εγκαίρως και με κοπή βασιλόπιτας, στο καφέ Φάμπρικα, στο κέντρο της Δράμας. Τυχερή η Γιούλη Μυλωνά , με τις ευχές και την αγάπη μας.

 "To επόμενο βιβλίο που θα συζητηθεί στη λέσχη ανάγνωσης πεζογραφίας της Δράμας την Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2024 ( στις 19:00 στο καφέ ΦΆΜΠΡΙΚΑ ) , το περίφημο ΠΕΔΡΟ ΠΑΡΑΜΟ του Χουάν Ρουλφο.

Η συγκεκριμένη έκδοση εκτός της πολύ κατατοπιστικής εισαγωγής της μεταφράστριας Έφης Γιαννοπούλου,περιλαμβάνει και τον πρόλογο της αμερικανικής έκδοσης από την πολύ σπουδαία Σούζαν Σοντακ, καθώς και ενα πολύ σημαντικό επίμετρο από τον Κάρλος Φουέντες, αλλά και συνέντευξη του συγγραφέα από τον Τζόζεφ Σόμερς

Το συγκεκριμένο βιβλίο συμφωνα με τον Χόρχε Λουίς Μπόρχες είναι ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα της ισπανόφωνης λογοτεχνίας και ίσως της λογοτεχνίας εν γένει.

Ο δε Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες θεωρεί πως οι τριακόσιες μόλις σελίδες ( των δύο μοναδικών βιβλίων του Ρουλφο) θα έχουν την ίδια διάρκεια με τις σελίδες που έχουν διασωθεί από το έργο του Σοφοκλή!

Η περίληψη του έργου που περιλαμβάνεται στο οπισθόφυλλο:

Ένας γιος αναζητά τον άγνωστο πατέρα του, τηρώντας την υπόσχεση που έδωσε στην ετοιμοθάνατη μητέρα του έτσι ξεκινά το Πέδρο Πάραμο και η σύγχρονη τηλεμάχεια του Χουάν Πρεσιάδο, η επιστροφή του στην εδεμική Κομάλα των μητρικών αναμνήσεων, που έχει όμως μετατραπεί σε κόλαση εξαιτίας της πατρικής καταστροφικής μανίας. Θα περάσει έναν Αχέροντα από σκόνη, για να βρεθεί στην όχθη του θανάτου, ανάμεσα σε μουρμουρητά και φαντάσματα, πάνω στα οποία δεσπόζει το φάντασμα του τοπικού τυράννου, του Πέδρο Πάραμο, του πατέρα του. Η Κομάλα του Χουάν Ρούλφο είναι ένας τόπος δίχως χρόνο, ένας τόπος όπου παρελθόν και μέλλον, πραγματικό και φαντασιακό, ζωή και θάνατος γίνονται ένα. Μυθιστόρημα πολυφωνικό, με πρωτοποριακή δομή, το Πέδρο Πάραμο άνοιξε με την έκδοσή του νέους δρόμους σε όλη τη λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία. Ο Ρούλφο συνδυάζει την ιστορία της μεξικάνικης επανάστασης με το αταβιστικό υλικό μιας οικουμενικής μυθολογίας και καταφέρνει έτσι να φτάσει στο βαθύτερο πυρήνα του τοπικού, του μεξικανικού, και να το καταστήσει καθολικό, παγκόσμιο. Παρά το μικρής έκτασης έργο του, ο Χουάν Ρούλφο θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας, ένας σύγχρονος κλασικός με μεγάλη επιρροή στους ομόγλωσσους τουλάχιστον ομοτέχνους του. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Βιογραφικό και πληροφορίες για τον συγγραφέα:

Ο Χουάν Ρούλφο γεννήθηκε στις 16 Μαΐου 1917 στη μεξικανική επαρχία του Χαλίσκο, όπου και έζησε τα πρώτα του χρόνια. Μέχρι τα δέκα του χρόνια έχει χάσει και τους δύο γονείς του. Το 1932 αποφασίζει να ξεκι¬νήσει νομικές σπουδές στην Γκουανταλαχάρα, αναγκάζεται όμως να διακόψει λόγω μιας απεργίας διαρκείας στο πανεπιστήμιο. Το 1935 μετοικεί στην Πόλη του Μεξικού, όπου προσπαθεί να συνεχίσει τις σπουδές του, αλλά χωρίς επιτυχία. Σχετίζεται με λογοτεχνικούς κύκλους και αρχίζει να δημοσιεύει σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά τα διηγήματά του, δεκαπέντε από τα οποία θα εκδοθούν το 1953 σε μια συλλογή με τον τίτλο O κάμπος στις φλόγες (Εκδόσεις Πατάκη, 2011, μτφρ. Έφη Γιαννοπούλου), στην οποία θα προστεθούν αργότερα άλλα δύο. Το διάστημα αυτό είναι υπότροφος του Κέντρου για τους Μεξικανούς Συγγραφείς και ετοιμάζει το μυθιστόρημά του, που αρχικά επρόκειτο να έχει τον τίτλο Τα μουρμουρητά, αλλά θα εκδοθεί το 1955 με τον τίτλο Πέδρο Πάραμο (Εκδόσεις Πατάκη, 2005, μτφρ. Έφη Γιαννοπούλου). Και τα δύο βιβλία του Ρούλφο έχουν άμεσο και σημαντικό αντίκτυπο στη λατινοαμερικανική λογοτεχνία και επηρεάζουν πολλούς νεότερούς του συγγραφείς. Ωστόσο δε θα εκδώσει τίποτα άλλο μέχρι τον θάνατό του. Στη διάρκεια της ζωής του θα βραβευτεί πολλές φορές για το λογοτεχνικό του έργο, μεταξύ των οποίων το 1970 με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας του Μεξικού και το 1983 με το σημαντικό ισπανικό βραβείο Principe de Asturias. Παράλληλα, ασχολείται με τη φωτογραφία, και το αρχείο του περιλαμβάνει χιλιάδες φωτογραφίες του Μεξικού και των ανθρώπων του. Πεθαίνει στις 7 Ιανουαρίου 1986. Το συγγραφικό του έργο, παρά τη μικρή του έκταση, έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, έχει υμνηθεί από πολύ σημαντικούς συγγραφείς και τον κατατάσσει μεταξύ των σημαντικότερων συγγραφέων του 20ού αιώνα.

Καλή ανάγνωση!

Η ομάδα είναι ανοιχτή για όποιον θέλει να συμμετέχει σε αυτήν!"

(Η ανάρτηση αυτή έγινε στη σελίδα μας Λέσχη Ανάγνωσης Δράμας στο fb, από το μέλος της ομάδας μας Γιώργο Κασαπίδη, ο οποίος πρότεινε το βιβλίο και με τον ενθουσιασμό του μας έπεισε να το επιλέξουμε ).

Προβολή στατιστικών

Απήχηση δημοσίευσης 126

Όλες οι αντιδράσεις:

16Εσείς, Marina Bergou, Μαρία Ψαθά Αϊνατζόγλου και 13 ακόμη