Το βιβλίο, που επιλέξαμε για τον Δεκέμβριο και συζητήσαμε την Κυριακή 12/12 στις 7.00 μμ στο "Κτήριο Κυριάκος Δοματζόγλου" (γραφεία Οικολογικής Κίνησης),  είναι η συλλογή διηγημάτων του Μιχάλη Κατράκη -Michalis Katrakis "Υλικό καθαρισμού",  που κυκλοφορεί από τις ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ. Είχαμε τη μεγάλη χαρά να είναι  στην παρέα μας ο συγγραφέας, με τον οποίο συζητήσαμε  για το βιβλίο του και τα θέματα, που θίγει, θέματα-γροθιά,  που νομίζουμε ότι έχουμε κάποια ενημέρωση, αλλά συχνά είναι υλικό καθαρισμού για όσους φιλτράρουν την πληροφόρηση.

 

 

Για το vivlio-life, Βιργινία Αυγερινού

Ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του βιβλίου “ΩΚΕΑΝΟΣ” ο Μιχάλης Κατράκης επιστρέφει με το πέμπτο βιβλίο του, από τις Εκδόσεις των Συναδέλφων. Πρόκειται για συλλογή διηγημάτων με τίτλο “ΥΛΙΚΟ ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΥ” που προλογίζει ο Λεωνίδας Οικονομάκης.

Ένας ανιχνευτής, Τερμιτοφωλιά, Οι παράνομοι του Γκρόζνι, Μόρια θανάτου, Λευκός δικέφαλος σε μαύρο φόντο, Made in Bangladesh, Μίστι Λαβ, 4.449 km, In Nomine Patris, Η καθαρίστρια.

Δύσκολο αφηγηματικό είδος το διήγημα, αφού πρόκειται για μικρής έκτασης, αυτοτελές αφήγημα με σύντομη πλοκή που περιστρέφεται γύρω από έναν κεντρικό ήρωα σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή και ένα συμβάν που καθορίζει την ζωή του. Και απαιτεί τέχνη και τεχνική από τον συγγραφέα, ώστε να είναι δυνατό, άρτιο, να καλύψει πλήρως την πλοκή, να αιφνιδιάσει, να εκπλήξει και κυρίως να δώσει με αμεσότητα αυτήν την κοινωνική πραγματικότητα που επέλεξε να παρουσιάσει μέσα από την διήγηση του. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει στα “Kοφτερά” διηγήματα για τον ανθρώπινο πόνο του Μιχάλη Κατράκη που περιλαμβάνονται στις 230 περίπου σελίδες του βιβλίου, γραμμένα με τον ξεχωριστό τρόπο γραφής του.

“Ποιος είσαι, ρε μπάσταρδε;”

“Είμαι ο Μάιρμπεκ Ντεμίεβ, γιος του Λώμα Ντεμίεβ. Είμαι δεκαοχτώ χρονών” απάντησε και έκανε μια παύση. Πήρε βαθιά ανάσα, μύρισε τη νύχτα, μύρισε τα ίχνη της μέρας, το κάτουρο των αδέσποτων, ζώων και ανθρώπων, όπως το ανέδιδε η υγρασία που σερνόταν πάνω στους δρόμους του Γκρόζνι. Χαμογέλασε.
“Και είμαι πούστης.”

Υπάρχει ένα νήμα που συνδέει τα διηγήματα αυτού του βιβλίου. Και αυτό δεν είναι άλλο από τον ανθρώπινο πόνο. Πόνος που προέρχεται είτε από ωμή εκμετάλλευση είτε από προκατάληψη είτε από ξεπερασμένες παραδόσεις, πάντως πόνος. Σωματικός και ψυχικός. Όμως όσο κι αν ένας άνθρωπος μπορεί ν’ αντέξει τον πόνο, αυτό που δεν αντέχεται είναι η απελπισία. Η έλλειψη κάθε αχτίδας φωτός στο σκοτάδι. Το γεγονός ότι κάποιοι φροντίζουν να μην ακουστεί όχι μόνο η φωνή σου αλλά ούτε η κραυγή του πόνου σου.
Εννέα συγκλονιστικά διηγήματα χτισμένα πάνω σε θέματα που ή δεν φτάνουν στα δελτία ειδήσεων ή φτάνουν αλλοιωμένα για την εξυπηρέτηση της τηλεοπτικής τρομολαγνείας