Πρέπει και ο γέροντας να φιλοσοφεί και ο νέος: ο ένας για να μένει, κι όταν γερνά, νέος χάρη στα όμορφα πράγματα, καθώς με χαρά θα ανατρέχει στα περασμένα, ο άλλος για να ‘ναι και ως νέος συνάμα γέροντας, καθώς δε θα τον κυριεύει ο φόβος για τα μελλούμενα.
Να συνηθίζεις στην ιδέα ότι ο θάνατος είναι για μας ένα τίποτα· γιατί κάθε καλό και κάθε κακό έγκειται στον τρόπο με τον οποίο γίνεται αισθητό – και ο θάνατος είναι στέρηση της αίσθησης.
Σε τούτο συνίσταται ο σκοπός της ευτυχισμένης ζωής· να μην αισθανόμαστε πόνο και να μη μας κυριεύει ο φόβος.
…γιατί στις ανθρώπινες πράξεις καλύτερα να πάει στραβά κάτι το οποίο βασίστηκε σε σωστή κρίση παρά να έχει, χάρη στην τύχη, καλή έκβαση κάτι που δεν στηρίζεται σε σωστή κρίση.
Διόλου δε μοιάζει με θνητό όν ένας άνθρωπος που ζει μέσα σε αθάνατα αγαθά.
Επίκουρος. Επιστολή Προς Μενοικέα, μετάφρ. Μ.Ν. Σκουτερόπουλος.
Εκδ. Στιγμή, 1994.
